ในยุคเมจิ ราเม็งถูกเรียกว่า "ชินะโซบะ" (支那そば) ซึ่งหมายถึงปาล์มราเม็ง โซบะจีน ต่อมาชาวจีนได้เริ่มมีการขายราเม็งตามรถเข็นพร้อมกับขายเกี๊ยวซ่าพร้อมกัน และมีการเป่าคะรุเมะระเพื่อเรียกลูกค้า ซึ่งในปัจจุบันได้มีการอัดเป็นเทปเปิดแทน ราเม็งเริ่มเป็นที่นิยมในยุคโชวะ ภายหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 แป้งราคาถูกจากสหรัฐอเมริกาได้เข้ามาสู่ตลาดญี่ปุ่น และขณะเดียวกับที่ทหารญี่ปุ่นได้กลับมาจากการรบที่ประเทศจีน ทหารญี่ปุ่นได้คุ้นเคยกับอาหารจีนมาก่อนทำให้ราเม็งมีการขายได้ดียิ่งขึ้น
ราเมง หรือ ราเม็ง (ラーメン หรือ らーめん) เป็นบะหมี่น้ำของญี่ปุ่น ซึ่งมีต้นกำเนิดมาจากประเทศจีน ราเม็งมักจะทานคู่กับ เนื้อหมู สาหร่าย คะมะโบะโกะ ต้นหอม และบางครั้งจะมีข้าวโพด ราเม็งมีการปรุงรสแตกต่างกันตามแต่ละจังหวัดในญี่ปุ่น เช่นในเกาะคีวชู ต้นกำเนิดของทงโคสึราเม็ง (ราเม็งซุปกระดูกหมู) หรือในเกาะฮกไกโด ต้นกำเนิดของมิโซะราเม็ง (ราเม็งเต้าเจี้ยว)
ในประเทศตะวันตก คำว่า "ราเม็ง" รู้จักในความหมายถึง บะหมี่สำเร็จรูป (Instant Noodles)
Ramen is of Chinese origin, however it is unclear when ramen was introduced to Japan. Even the etymology of the word ramen is a topic of debate. One theory is that ramen is the Japanese pronunciation of the Chinese 拉麺 (la mian), meaning "hand-pulled noodles." A second theory proposes 老麺 (laomian, "old noodles") as the original form, while another states that ramen was initially 鹵麺 (lǔmiàn), noodles cooked in a thick, starchy sauce. A fourth theory is that the word derives from 撈麵 (lāomiàn, "lo mein"), which in Cantonese 撈 means to "stir", and the name refers to the method of preparation by stirring the noodles with a sauce.Until the 1950s, ramen was called shina soba (支那そば, literally "Chinese buckwheat noodle") but today chūka soba (中華そば, also meaning "Chinese buckwheat noodle") or just Ramen (ラーメン) are more common, as the word "支那" (shina, meaning "China") is considered offensive by many.
By 1900, restaurants serving Chinese cuisine from Canton and Shanghai offered a simple ramen dish of noodles (cut rather than hand pulled), a few toppings, and a broth flavored with salt and pork bones. Many Chinese also pulled portable food stalls, selling ramen and gyōza dumplings to workers. By the mid 1900s, these stalls used a type of a musical horn called a charumera (チャルメラ, from the Portuguese charamela) to advertise their presence, a practice some vendors still retain via a loudspeaker and a looped recording. By the early Shōwa period, ramen had become a popular dish when eating out.
After World War II, cheap flour imported from the U.S. swept the Japanese market. At the same time, millions of Japanese troops had returned from China and continental East Asia. Many of these returnees had become familiar with Chinese cuisine and subsequently set up Chinese restaurants across Japan. Eating ramen, while popular, was still a special occasion that required going out.
In 1958, instant noodles were invented by Momofuku Ando, the Taiwanese-Japanese founder and chairman of Nissin Foods, now run by his son Koki Ando. Named the greatest Japanese invention of the 20th century in a Japanese poll, instant ramen allowed anyone to make this dish simply by adding boiling water.
Beginning in the 1980s, ramen became a Japanese cultural icon and was studied around the world from many perspectives. At the same time, local varieties of ramen were hitting the national market and could even be ordered by their regional names. A ramen museum opened in Yokohama in 1994
